به اون نظامی آمریکایی که خیلی روان فارسی حرف می زد خیره

شدم. روی سینه اش به حروف لاتین نوشته شده بود: مارتین.

یعنی اسمش مارتین بود. مارتین برخلاف بقیه آمریکایی های مستقر

توی اون کانتینر اسلحه نداشت. اولین قسمت بازجویی که اسم و

مشخصات ظاهری بود رو هم انجام می داد. مارتین بعد از چند دقیقه

 سکوت گفت:

 اگه همینطوری ساکت باشید براتون آزادی میاریم. پرسیدم: آزادی؟

 گفت:سیگار آزادی. و ادامه داد: آره سیگار آزادی.

آخه توی ایران فقط سیگار تیر هست. ما براتون سیگار آزادی میاریم.

 من که پاک گیج شده بودم برای اینکه وانمود کنم کم نیاوردم سرم

رو تکون دادم و لبخند تلخی زدم در صورتی که منظورش رو نفهمیده

بودم. بعد از چند ثانیه خودش ادامه داد که: دو نفر با هم جنگ

داشتن. صدام و ... به خاطر اونها 2 میلیون نفر کشته شدند.

من که این حرف مفتش رو شنیدم، اعصابم خورد شد و می خواستم

 چیزی بگم که بچه ها با اشاره بهم گفتن خفه شو! اینجا جای قلدری

 نیست.

بعد دوباره خودم رو کاملا ریلکس نشون دادم و از نظامی آمریکایی

پرسیدم: شما ایرانی هستید؟

مارتین گفت:

نه. ولی افتخار می کنم ایرانی باشم. البته به غیر از آخوند.

تو دلم گفتم: معلومه که آمریکایی ها دل پری از روحانیت دارن. 

بعد رو به مارتین گفتم: پس خیلی خوب فارسی صحبت می کنید؟

گفت: آره همینطوره. بعد از چند دقیقه گفت: اگه ما از شما

انگشت نگاری نکنیم عراقی ها شما رو تیکه پاره

 می کنند. انگشت نگاری برای امنیته. همین حین بغل دستم که یکی

از رفقای شوخم نشسته بود بهم تنه زد و اشاره به اون سرباز

آمریکایی که قیافه اش شبیه چینی ها بود کرد و گفت:

این افغانی این جا چیکار می کنه؟

آقا من یه لحظه حس کردم که الان منفجر می شم. هی سعی

 می کردم خندم رو قورت بدم ولی نمی شد آخرش زدم زیر خنده.

  اطرافی ها مون هم خندیدند. بعدش دوباره من شروع کردم به

صحبت و گفتم:

البته اخباری که مردم توی ایران درباره آمریکا می شنوند با

حرفهای شما فرق داره. مارتین گفت: مثلا چی؟ گفتم: مثلا تظاهرات

 ضد آمریکایی که تو کشور های مختلف شکل می گیره. بعد گفت:

شما ماهواره هم نگاه می کنید؟

گفتم: توی ایران ماهواره هم هست ولی کم. قانونی هم نیست.

بعد یکی از بچه ها آروم گفت: پس اون کله تاست.

 بعدش هم همه با هم خندیدیم. نظامی آمریکایی که متوجه دلیل

 خندیدنمون نشده بود گفت: بگید. نترسید. اینجا آزادیه. اگه به من

 فحش هم بدید من ناراحت نمی شم. یکی از بچه ها هم اسکولش کرد

 و گفت: چرا شما با انرژی هسته ای مخالفید؟ جواب داد: انرژی

هسته ایی خیلی خوبه ولی اگه دست یه آدم دیونه بدن بهتر از اینکه

دست محمود احمدی نژاد باشه. من که از توهینش به نماینده مردم

ایران عصبانی شده بودم با کمال خونسردی گفتم: مثلا همین انرژی

 هسته ای. از بالای عینکش بهم نگاه کرد و من ادامه دادم:

چرا کره شمالی که تمام تاسیساتش رو از بین برد هنوز توی تحریمه؟

یه خورده مِن و مِن کرد و گفت: همین امروز توی اینترنت بودم و

 خوندم که قرار تحریم ها رو بردارند!

من هم که می دونستم کما فی سابق داره خالی می بنده

 گفتم: عجب اونم خیلی حال کرد که من رو مجاب کرد و با متانت

سری تکون داد و گفت: بله.

۲

صبح بود. بعد از اینکه نوبت اتوبوس ما رسید به طرف پایانه

مرزی مهران حرکت کردیم. غبار عجیبی منطقه رو پوشانده بود.

وارد ساختمان پایانه شدیم و منتظر بودیم که نوبت ما برسه و

از ایران خارج بشیم. مدتی زیادی رو در پایانه مرزی معطل

نشدیم. بعلاوه پایانه مرزی ایران از لحاظ امکانات رفاهی چیزی

کم نداشت. مشکلی که وجود داشت غبار عجیبی بود که منطقه

رو پر کرده بود که برای برطرف کردن اون مشکل هم ماسک در

پایانه تدارک دیده بودند.

نوبت کاروان ما رسید. قبل از کنترل گذرنامه و ویزا یکی از افراد

 پلیس مرزبانی ایران با لباس رسمی به اعضای کاروان ما که همه

جوان و نوجوان بودند گفت: اون طرف مرز آمریکایی ها هستند.

با اون ها همکاری کنید تا مشکلی برای کاروان پیش نیاد. از مرز

 ایران خارج شدیم. اون طرف مرز توی خاک عراق قیامت بود.

 کاروانها همه توی صف بودند. هوا هم گرم تر می شد. مدیر

کاروان که خیلی نگران بود دوباره به بچه ها تذکر داد: شوخی

رو کنار بگذارید که مشکلی برای کاروان پیش نیاد. در بین

صفوفِ کاروانها یک سرباز با تی شرت و شلوار پلنگی دیده

می شد. یک کلاه بر سر و یک عینک دودی هم بر چشمش بود.

با قدم های شمرده شمرده اش تکبر رو خجالت می داد. خیلی

دوست داشت وانمود کنه که آخرشه ولی برای من و رفقام که قبلا

هم کربلا رفته بودیم دیدن این صحنه ها تعجبی نداشت. از رفتارهای

اون سرباز جوون عراقی می شد فهمید که از قواعد نظامی هیچی

 بارش نیست مثل بقیه سرباز های عراقی، و فقط می خواد مثل 

فیلمهای آمریکایی ژست بگیره. راه رفتنش کاملا مصنوعی بود.

یه جوری قدم بر می داشت که کلتی که به پای راستش بسته بود

این ور و اونور می شد و به نوعی جلب توجه می کرد.

در همین حین چند تا از بچه ها که تشنه بودند از صف کاروان

خارج شدند تا از آب سرد کن آب بنوشند. این سرباز عراقی هم به

طرف اونها رفت. همه بچه های کاروان داشتند از دور صحنه رو

می دیدند. سرباز عراقی جلو رفت و گذرنامه همشون رو گرفت.

بعدش هم همشون رو تفتیش کرد و بهشون اشاره کرد که:

دنبالم بیاید. بچه ها هم آب خورده و نخورده رفتند دنبال سرباز.

ما که از دور صحنه رو می دیدیم با بچه ها جریان رو ساده تلقی

می کردیم ولی بعد از چند ثانیه دیدیم که رفقامون رو به داخلی

یک کانتینر هدایت کردند. حالا دل مدیر کاروان مثل سیر و سرکه

می جوشید و هی سر ما داد می زد و می گفت: ترو خدا شوخی

نکنید. الکی الکی کل کاروان رو معطل می کنید. بعد سرباز همه

 کاروانهای جلوی ما رو ول کرد و به طرف ما اومد. دقیقا نمی دونم

دلیلش چی بود ولی شاید چون سن اعضای کاروان ما نسبت به بقیه

کاروانها پایین تر بود ما رو انتخاب کرد. یکی یکی گذرنامه ها رو

می گرفت و نگاه می کرد و بعد اشاره می کرد که به دنبالش بریم.

 اصلا حرف نمی زد و فقط با اشاره منظورش رو می رسوند تا شاید

با هیبت جلوه کنه. واقعا نمی دونستیم که چه خبره و چرا باید

 بازجویی بشیم. حتی نمی دونستیم باید به دست چه کسی بازجویی

 بشیم. تقریبا هر پنج یا شش نفر رو صدا می کرد و بعد از تفتیش

به داخل کانتینر هدایت می کرد. خلاصه گروه آخری که صدا زد

ما بودیم. یعنی من و چند تا از رفقام. اول گذرنامه هامون رو گرفت

و بعد تفتیشمون کرد و بعد هم دنبالش رفتیم. چند متر جلوتر

دوتا سرباز آمریکایی با لباس فرم ارتش آمریکا روی صندلی نشسته

بودند. روی دوش هرکدومشون یک تفنگ مشکی فوق العاده عجیب

و غریب بود که دو تا لوله داشت. یکی نازک و دیگری بسیار کلفت

 که احتمالا نارنجک انداز بود.

به علاوه برروی پاهایشون هم یک

کلت بود و بی سیم هم بر روی یقه پیراهنشان نصب شده بود.

 پوتیناشون هم بدجوری توی چشم بود. هیکل تقریبا گنده ایی داشتند.

 روی بازوی هرکدام هم آرم USA به چشم می خورد.

اسمشان هم بر روی سینه شان نوشته شده بود که چون پشتشان

به ما بود نمی توانستم اسمهایشان رو بخونم. یکی از آن دو نیز

سیاه پوست بود. سربازان آمریکایی فقط نظارت می کردند و

سرباز عراقی ما رو تفتیش و گذرنامه هایمون رو به آمریکایی ها

تحویل می داد.

ما هم داشتیم از تعجب شاخ در می آوردیم و با حیرت به تجهیزات

آمریکایی ها خیره شده بودیم. در همین حین یک نفر با لباس فرم

ارتش آمریکا درب کانتینر رو باز کرد و اسم تک تک مان را

روان و با لهجه کاملا فارسی صدا کرد. دیگه داشتم دیونه می شدم.

توی سرم بزن بزن بود. با خودم می گفتم: مگه اینها ایرانی اند؟

پس آرمUSA  چیه؟ پس این لباس ها و تجهیزات چیه؟

یعنی با ما چیکار دارند؟ وسط درگیریِ ذهنیَم بودم که یکدفعه افکارم

پاره شد. سرباز آمریکایی به داخل کانتینر اشاره کرد و گفت:

بفرمایید. بفرمایید داخل. یه دفعه همه چیز عوض شد. بعد از اون

همه خشونت و تفتیش واژه محترمانه  بفرمایید خیلی عجیب بود!

 خلاصه دوستانم یکی یکی به سمت داخل کانتینر روانه شدند.

همین که نزدیک درب ورودی کانتینر شدم باد خنکی به صورتم

خورد و سرباز آمریکایی دوباره گفت: بفرمایید. رفتم داخل.

کاملا خنک بود. یکی یا دوتا کولر گازی توی کانتینر کار می کرد

و انصافا توی اون گرما کانتینر رو مثل سردخونه کرده بود. یه

نگاهی به دور و برم انداختم. 4 تا سرباز آمریکایی داخل بودند.

اولی روی صورتش نقاب زده بود و نمی شد ببینمش. دومی هم

یک سرباز سیاه پوست بود. سومی هم یک سرباز زن آمریکایی بود

و چهارمی هم یک سرباز آمریکایی بود که به قیافه اش می خورد

که چینی یا ژاپنی و یا.... باشه. اون سربازی که فارسی بلد بود

درب کانتینر رو بست و رفت پشت اولین میز نشست و به من

اشاره کرد و گفت: بشین. من هم که بدجوری قفل کرده بودم اول

آب دهنم رو قورت دادم و بعد رفتم روی صندلی نشستم. بقیه رفقام

هم داخل کانتینر بودن. بچه ها کاملا ساکت توی کانتینر نشسته

بودند. فقط گهگاهی آمریکایی ها با هم پچ پچ می کردند. یه دفعه

سرباز آمریکایی گفت: اگه همینطوری ساکت باشید براتون آزادی

 میاریم. من هم که وانمود می کردم خیلی ریلکس هستم گفتم:

آزادی؟ گفت: ...

نوبت من رسید. حالا باید از صورتم دوتا عکس می گرفتند. یکی

کل صورت و دیگری نیم رخ. یه عکس هم از مردمک چشمم باید

می گرفتند. قسمت بعدی هم اثر انگشت بود. وقتی که نظامی

آمریکایی که ظاهرا یک چینی بود مشغول عکس برداری بود

بغل دستی او که مسئول اثر انگشت بود کانتینر را ترک کرد و

یک سیاه پوست جای او را گرفت. کار عکس برداری که تموم شد.

من هم خودم رو زدم به اون راه و پاسپورتم رو برداشتم و به

نظامی آمریکایی گفتم: finish؟ اون هم که حالت طبیعی من رو

دید و قبلش هم توی کانتینر نبود یه خورده مکث کرد و گفت:

go. من هم کاملا طبیعی گفتم: tanks. نظامی سیاه پوست هم

جواب داد:tank you. و من بدون اینکه اثر انگشت بدم از

کانتینر بیرون رفتم. خلاصه خسته و کوفته بالاخره سوار

اتوبوس شدیم که از طرف مهران به سمت نجف حرکت کنیم.

اتوبوس ما همراه چند تا اتوبوس دیگه از ایرانی ها حرکت کرد.

ما اتوبوس دومی بودیم. جلوی ما یک تویوتا که افرادش مسلح

بودند برای حفاظت حرکت می کرد. سرنشینان تویوتا لباس

قهوه ایی رنگ داشتند. اون تویوتا مال سپاه بدر(قوة الحکیمیه)

بود. توی مسیر بودیم که ناگهان اتوبوس جلویی ما یکدفعه راهنما

زد و بدون اینکه از سرعتش بکاهد از مسیر خارج شد. اتوبوس

ما هم فورا از مسیر خارج شد. با تعجب به خیابان نگاه می کردم

که دیدم چند نفربر آمریکایی از رو به رو می آید. از راننده دلیل

خارج شدنش از مسیر را پرسیدیم و او نیز گفت: اگر کنار نزنیم

شلیک می کنند.

خلاصه ما به نجف و بعد از آن به کربلا رفتیم از فضای معنوی

آنجا بهره مند شدیم. اما وقتی که سفرمان پایان یافت و قصد خروج

از مرز عراق را داشتیم دوباره به پست آمریکایی ها مستقر در

لب مرز ایران خوردیم. با خودمون گفتیم که لابد دیگه کاری با

ما ندارند. چون داشتیم به ایران بر می گشتیم. مجموعا 4 نظامی

آمریکایی بودند که یکی از اونها زن و دوتای دیگر سیاه پوست

بودند. بقیه هم داخل کانتینر بودند. هوا خیلی  خیلی گرم بود. از

روی دوش هر نظامی یک شلنگ آویزان بود که به کوله پشتیشان

وصل می شد. داخل کوله آب خنک بود و آمریکایی ها هر چند

دقیقه یک بار شلنگ رو داخل دهانشان می گذاشتند و از آن

می مکیدند. هیچ کدوم از این آمریکایی ها رو هم دفعه قبلی

ندیده بودیم. یعنی همشون قیافه هاشون جدید بود. اما همین که

اومدیم از جلویشون رد بشیم یکدفعه یه سرباز آمریکایی سفید

پوست و چاق اومد جلو و با صدایی نسبتا بلند گفت: stop.

بعدش گذرنامه هامون رو گرفت و به گوشه ای اشاره کرد و

گفت:go. بعدش هم به نشانه هماهنگی شصتی بلند کرد. ما

نیز برایش شصتی جانانه بلند کردیم. دوباره باید بازجویی

می شدیم. اما این دفعه برای چه؟ هیچ کدام نمی دانستیم

ازش پرسیدم: کدومشون خوش تیپ تراند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدوم با کلاس تر اند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدوم با سواد تر اند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدومشون الان هم فعالیت می کنند؟ باز هم گفت: گلزار.

 پرسیدم: کدومشون محبوب تر اند؟ گفت: رضا زاده.

پرسیدم: کدمشون محبوبیت جهانی دارند؟

گفت: معلومه دیگه، رضازاده. پرسیدم: محبوبیت کدمشون

پایدارتراست؟ گفت: رضا زاده، درست مثل تختی.

پرسیدم: مگه قهرمان جهان شدن اینقدر محبوبیت میاره؟

گفت: نه، یا اباالفضل گفتن است که قهرمانی رو به همراه

محبوبیت به ارمغان میاره.

ازش پرسیدم: کدومشون خوش تیپ تراند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدوم با کلاس تر اند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدوم با سواد تر اند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدومشون الان هم فعالیت می کنند؟ باز هم گفت: گلزار.

 پرسیدم: کدومشون محبوب تر اند؟ گفت: رضا زاده.

پرسیدم: کدمشون محبوبیت جهانی دارند؟

گفت: معلومه دیگه، رضازاده. پرسیدم: محبوبیت کدمشون

پایدارتراست؟ گفت: رضا زاده، درست مثل تختی.

پرسیدم: مگه قهرمان جهان شدن اینقدر محبوبیت میاره؟

گفت: نه، یا اباالفضل گفتن است که قهرمانی رو به همراه

محبوبیت به ارمغان میاره.

ازش پرسیدم: کدومشون خوش تیپ تراند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدوم با کلاس تر اند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدوم با سواد تر اند؟ گفت: گلزار.

پرسیدم: کدومشون الان هم فعالیت می کنند؟ باز هم گفت: گلزار.

 پرسیدم: کدومشون محبوب تر اند؟ گفت: رضا زاده.

پرسیدم: کدمشون محبوبیت جهانی دارند؟

گفت: معلومه دیگه، رضازاده. پرسیدم: محبوبیت کدمشون

پایدارتراست؟ گفت: رضا زاده، درست مثل تختی.

پرسیدم: مگه قهرمان جهان شدن اینقدر محبوبیت میاره؟

گفت: نه، یا اباالفضل گفتن است که قهرمانی رو به همراه

محبوبیت به ارمغان میاره.

تصاویری از کشف حجاب خبرنگار زن اسپانیایی در

حضور رئیس جمهور محمود احمدی نژاد

عکسهای بی حجاب خبرنگار زن اسپانیایی در ایران

در حالی که آنا پاستور خبرنگار زن اسپانیایی در حال مصاحبه با احمدی نژاد بود در بین مصاحبه اقدام به کشف حجاب کرد و جالبتر آنکه هیچکدام از مسئولین دفتر و حتی رئیس جمهور کشورمان احمدی نژاد تذکری به وی ندادند.
در واقع احمدی نژاد در مدت این مصاحبه با زبانش از جمهوری اسلامی و مواضع آن دفاع می کرد ولی در عین حال در عمل هیج تذکری به نقض قانون کشورمان به این خبرنگار اسپانیایی نداد!!!
البته در گذشته هم حرکتها و صحبتهای جنجالی ایشان در رابطه با عدم منع بدحجابی و بی حجابی شنیده شده بود ولی این اولین باری بود که رسما در کشورمان و در حضور شخص اول دولت قانون حجاب نقض می شد.



جهت مشاهده و دانلود کلیپ، فیلم این مصاحبه کلیک کنید

دانلود کلیپ موبایل با حجم کمتر (حجم: 8.89MB )

لازم به ذکر است که رسانه های خارجی به شدت نسبت به حرکت خبرنگار زن اسپانیایی و سکوت احمدی نژاد واکنش نشان داده اند و به آن پرداخته اند.
تصاویر زیر از خبرگزاری های خارجی گرفته شده است:

 

کلیپ کاندید یاسوجی

کلیپ موبایل کاندید یاسوجی که واسه خودش تبلیغ می کنه

من که هروقت می بینم یاده کروبی می افتم

خیلی خنده داره-حتما دانلود کنید

دانلود

حجم:784 KB

توجه: فایل فقط با مرورگر اکسپلورر و اپرا (opera) قابل دانلود می باشد. لذا برای دانلود، این صفحه را با دو مرورگر مذکور باز کنید و گزینه دانلود را بزنید.

تذکر: مرورگر موزیلا فایرفاکس امکان دانلود این فایل را ندارد.

خوبش‌. رانندة‌ حاجي‌ هم‌ بود. سال‌ 59 كه‌ دركردستان‌ بوديم‌، بچه‌ها قرار گذاشتند تقي‌ را اذيت

‌ كنند. هر كداممان‌ كه‌ به‌ اومي‌رسيديم‌، با تمسخر مي‌گفتيم‌: ـ تو هم‌ مسخره‌اش‌رو درآوردي‌...

كه‌ چي‌ همه‌اش‌ دنبال‌ حاج‌ احمدهستي‌... ـ تو هم‌ بابا شورش‌ رو درآوردي‌... حاجي‌ مي‌خواد آب

‌ بخوره‌، باهاشي‌،مي‌خواد بره‌ قرارگاه‌ باهاش‌ ميري‌. ـ بس‌ كن‌ تقي‌ جون‌. چقدر به‌ دنيا

مي‌چسبي‌؟ از جون‌ حاج‌ احمد چي‌مي‌خواي‌؟ مي‌خواي‌ تورو بذاره‌ فرمانده‌ سپاه‌؟

ـ باور كن‌ دنيا ارزش‌ اين‌ لوس‌ بازي‌ها رو نداره‌...

يكي‌ از روزها كه‌ همه‌ تقي‌ را دوره‌ كرده‌ بوديم‌ و هر كدام‌ تكه‌اي‌ به‌ اومي‌انداختيم‌، با شدت‌ و

تندي‌ گفت‌: ـ شماها چي‌ فكر كردين‌؟... به‌ خدا دنيا و اين‌ بازي‌ هاش‌ براي‌ من‌ به‌اندازة‌

يك‌ ته‌ سيگار هم‌ ارزش‌ نداره‌...

اين‌ را كه‌ گفت‌، ديگر بچه‌ها دست‌ گرفتند؛ همان‌ شد كه‌ از آن‌ روز به‌ بعد،همه‌ تقي‌ رستگار

را به‌ نام‌ «تقي‌ ته‌ سيگار «صدا مي‌كرديم‌.

خودش‌ هم‌ از اين‌تعبير خوشش‌ آمده‌ بود و كلي‌ مي‌خنديد.

تقي‌ ته‌ سيگار ـ ببخشيد، رستگار ـ آن‌ قدر با حاج‌ احمد پريد كه‌ سرانجام‌روز چهاردهم‌ تير

سال‌ 61، همراه‌ او، موسوي‌ و اخوان‌، در پست‌ بازرسي‌«حاجزبرباره‌» در شمال‌ بيروت‌ به

‌ دست‌ فالانژها اسير شد و هنوز كه‌ هنوزاست‌، هيچ‌ خبري‌ قطعي‌ از آنها نيامده‌ است‌.

هر كجا هستند خدا پشت‌ وپناهشان.‌

با کلی دوز و کلک از خانه فرار کردم و رفتم پایگاه بسیج. گفتند اول یک رژه در شهر می رویم و بعدش اعزام. از ترس پدر و مادرم رژه نرفتم و پشت یک عکس بزرگاز امام(ره) پنهان شدم. موقع حرکت هم پرده ماشین را کشیدم تا آنها متوجه من نشوند.

بعدا که از جبهه تماس گرفتم پدرم گفت: خاک بر سرت! برات آجیل و میوه آورده بودیم که ببری جبهه!

نماز جماعت

یک روز در قرار گاه تاکتیکی مشترک، نماز جماعت می خواندیم. از یکی از سرهنگ های ارتش خواستند پیش نماز شود. پای او به شدت آسیب دیده بود. سرهنگ از قبول امامت نماز سر باز زد. چند نفر از فرماندهان ما از جمله سردار بروجردی به سرهنگ اصرار کردند. هرچه سرهنگ گفت نمی تواند نماز بخواند، قبول نکردند و آن را از روی شکست نفسی سرهنگ تلقی کردند. بالاخره سرهنگ مجبور شد برود و نماز بخواند. رکعت اول را خواندیم. سرهنگ وقتی خواست برای رکعت دوم از جا بلند شود، گفت: یا حضرت عباس!

همه زدند زیر خنده و نماز به هم خورد. سرهنگ که هم از شدت درد به خود می پیچید و هم از شدت خجالت رو به مامومین برگشت و گفت: من که گفتم من رو جلو نفرستید

مفقود الاثر

متوجه شد که همه اتوبوسها دارن منطقه را ترک می کنند. از ترس دنبال اتوبوسها راه افتاد. اولین راننده رسید به ایست بازرسی. دژبان پرسید: اخوی کجا؟ گفت: شهید دارم. دژبان هم در را باز کرد. دژبان از دومین راننده پرسید: شما کجا برادر؟ گفت: مجروح دارم. راه را برای راننده دوم هم باز کرد. حالا نوبت سومی که فوق العاده دست پاچه بود رسید. دژبان: شما دیگه کجا می ری؟ راننده دست پاچه که نمی دانست چه جوابی بدهد تا از منطقه فرار کند با عجله گفت: مفقود الاثر دارم! دژبان هم که از خنده داشت غش می کرد راه را برایش باز کرد.

خاطره ای جالب از شهید شوشتری

در عملیات کربلای 5 از نیروهای لشکر 5 نفر در موقعیت سخت و خطرناکی قرار گرفتند. ما داخل سنگر کوچکی که گروهی از فرماندهان از جمله برادر شوشتری (جانشین فرمانده قرارگاه) در آن بودند، نشسته بودیم.

سردار شوشتری به کمک بی سیم مشغول هدایت عملیات بود. انگار اصلا در جمع ما نبود و تمام فکرش پیش بچه های خط بود. همین لحظه سعید مولف اناری برداشت و مشغول آب لمبو کردن آن برای شهید شوشتری شد. به سعید گفتم: آقا سعید خیلی فشار می دهید. الان می ترکد. اما گوشش بدهکار نبود. انار ترکید!...

سر و صورت شهید شوشتری هم ...

شهید شوشتری که اصلا حواسش نبود و تازه تو باغ اومده بود از جا پرید و یه نگاهی به اطراف کرد و با گوشی بی سیم به سر من زد.

بعد که عملیات تموم شده بهش گفتم: حاج آقا سعید انار رو ترکوند. چرا من رو زدید؟

گفت: سعید دور بود و من وقت نداشتم که او را بزنم...

(خاطره از موسوی زاده)

مکالمه عربی

توی یکی از عملیاتها عراقیها بدجوری مقاومت می کردن. تا بالاخره ساعت 7 صبح یکیشون رو اسیر گرفتن. یکی از رزمنده ها که دیشب تا صبح مشغول درگیری بود فورا خودش رو به عراقی اسیر شده رساند و برای اینکه متوجه شود که این عراقی همانیست که دیشب مقاومت می کرد، با عصبانیت رو به عراقی کرد و پرسید: «أنت لیلاَ تاخ تاخ؟» عراقی هم که عصبانیت رزمنده رو دیده بود فوری گفت: «والله لا تاخ تاخ.» یعنی به خدا من تیراندازی نکردم.

خلاصه اگه این عراقی با ادبیات رزمنده ما آشنا نبود معلوم نبود که چه بلایی سرش در می آمد.